Czym się rożni ct1 od ct2

Prostym językiem: Czym się rożni ct1 od ct2.



                                      

Mimo, iż wiele osób zdaje sobie sprawę, że istnieje kilka rodzajów cukrzycy, w tym najczęściej spotykane cukrzyca typu 1 i 2, to często wrzuca się ją do jednego worka. Ktoś kto nie spotkał się z tą chorobą u siebie czy bliskich osób ma przeważnie małą wiedzę na jej temat, nie mówiąc już o wiedzy jak bardzo, mimo tej samej nazwy, różnią się te 2 typy.

Jako, że sama od wielu lat choruje na ct1 i często spotykam się ze zdziwieniem wśród osób które mnie poznają (i tym samym moją chorobę) postanowiłam w tym wpisie pokazać na czym mniej więcej polega i czym się różni cukrzyca typu 1 od cukrzycy typu 2.

Cukrzyca to choroba, w której:

1)      Komórki ciała przestają być odpowiednio wrażliwe na insulinę lub/i trzustka wydziela małe, niewystarczające ilości insuliny (ct2)

2)      Trzustka w ogóle nie wydziela insuliny (lub wydziela jej minimalne ilości) (ct1)

Różnice między ct1 a ct2:

1.      Skąd się wzięła cukrzyca

ct1 z przyczyn niezależnych od chorego (przyczyny genetyczne, autoimmunologiczne), przeważnie w wieku dziecięcym

ct2 przeważnie w wyniku nieprawidłowego, niezdrowego trybu życia (złe nawyki żywieniowe, brak ruchu), prowadzące do nadwagi i otyłości i właśnie cukrzycy typu 2

2.      Wygląd chorego

ct1 na początku choroby bardzo wychudzone ciało, po wprowadzeniu leczenia waga wraca do normy

ct2 do choroby przeważnie prowadzi sylwetka z nadwagą/otyłością, szczególnie brzuszną

3.      Leczenie

ct1  insulina (zastrzyki) od samego początku + dieta

ct2  sama dieta lub dieta + tabletki lub gdy cukrzyca rozwinie się - insulina

4.      Pomiary glukozy we krwi

ct1 bardzo częste - od kilku do nawet kilkudziesięciu na dobę

ct2 rzadsze - od kilku tygodniowo do kilku dziennie

5.      Uzyskiwane rezultaty

ct1 trudne uregulowanie poziomu cukru we krwi, ponieważ jest on podatny na bardzo wiele czynników – jedzenie, wysiłek fizyczny, hormony, stres, inne leki…, a chory nie może liczyć na wsparcie ze strony organizmu (trzustka nie wydziela w ogóle insuliny)

ct2 łatwiejsza regulacja (organizm wytwarza jeszcze insulinę i pomaga w regulacji) poprzez dietę i ewentualne leki najlepiej połączone z wysiłkiem fizycznym

6.      Codziennie zagrożenia

ct1 silne działanie insuliny naraża na spadki cukru dużo poniżej normy (tzw. niedocukrzenia) i utratę przytomności nawet do zapadnięcia w śpiączkę i śmierci chorego.

Brak „pomocy” ze strony organizmu (trzustka nie wydziela w ogóle insuliny) skutkuje z kolei łatwym wzrostem poziomu cukru we krwi grożącym (np. przy zjedzeniu posiłku i ominięciu dawki insuliny) zapadnięciem w śpiączkę cukrzycową.

ct2 łagodniejsze leki sprawiają, że cukrzycy z tej grupy praktycznie nie miewają niedocukrzeń.

Przy odpowiedniej diecie rzadko tez zdarzają się tak wysokie poziomy cukrów jak przy ct1, gdyż  w tym typie organizm wytwarza jeszcze insulinę.


                                  

O co tak naprawdę chodzi w leczeniu cukrzycy?

Cukrzyca polega nie tylko na tym, jak sądzi wiele osób, aby być na odpowiedniej diecie (nie jeść słodyczy) i podawaniu leków, ale na ciągłym regulowaniu poziomu cukru we krwi, na który niestety wpływ ma bardzo wiele czynników.  W związku z tym szczególnie w ct1 jest to zadanie trudne do wykonania.

Obowiązki chorego:

–                    pomiary poziomu cukru we krwi zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu na dobę

–                    przyjmowanie odpowiednich leków, w tym insuliny (w ct1 lub rozwiniętej ct2), podawanej w zastrzykach = „kłucie się” przeważnie kilka razy na dobę.

–                    przestrzeganie odpowiedniej diety głównie na bazie niskiego IG (więcej we wpisie:

http://dladiabetyka.pl.tl/Indeks-Glikemiczny.htm)

–                    dbanie o regularność/powtarzalność dnia, ciągłe planowanie – gdy wstajemy i kładziemy się o podobnej porze każdego dnia, jemy o tych samych godzinach posiłki, w tych samych porach dnia mamy wysiłek fizyczny itp. dużo łatwiej jest kontrolować cukrzycę

–                    unikane sytuacji stresujących/obciążających – takie sytuacje nie są dobre i zdrowe nawet  dla ludzi zdrowych, a dla cukrzyka oznaczają dodatkowo rozregulowanie cukrów i wybicie z rytmu na dłuższy okres czasu

Zdarzające się okresy wysokich poziomów cukru we krwi skutkują bardzo nieprzyjemnymi powikłaniami, które niszczą praktycznie cały organizm (oczy, serce, nerwy, nerki, układ pokarmowy i inne). Niestety nawet gdy chory stara się dbać o siebie i przestrzega wyżej wymienionych reguł przeważnie po kilkunastu lub kilkudziesięciu latach choroby pojawiają się powikłania cukrzycowe.

Dlatego tak istotne jest, aby diabetyk dbał o poziomy glukozy we krwi, aby odsunąć przykre skutki choroby jak najdalej w czasie.